De zon was er niet bij op TW Classic en dat was soms misschien wat te merken aan de sfeer in het publiek in de namiddag en de vooravond. Seasick Steve, Admiral Freebee, Triggerfinger en Arno kregen de weide niet altijd helemaal mee. En Simple Minds speelden een behoorlijk strakke set, maar toch overheerste vooral de nostalgie. Bovendien was het toch wel duidelijk dat iedereen op de weide vooral op The Stones wachtte.
De kaartjes voor TW Classic, 60.000 stuks, waren in een uur tijd allemaal verkocht en een bomvolle wei verkneukelde zich dan ook op de komst van Jagger en zijn troepen. De band trapte af, iets na 22.30 uur, met een stevig “Jumpin’ Jack Flash”, vuurwerk en veel visuals.
Meteen valt op hoe energiek de bejaarde rockers op het podium staan, en hoewel er vaak extra muzikanten opduiken om de nummers te ondersteunen, spat het spelplezier van Ron Wood en Keith Richards – die laatste in trainingspak en met een bandana. Charlie Watts, met zijn 74 jaar de oudste van The Stones, drumt laconiek maar trefzeker. En Jagger springt, danst en dartelt over het podium en de catwalk.
Eerbetoon aan Bobby Womack
“Hallo België, het is fijn om terug in Werchter te zijn”, zegt Jagger al snel, in behoorlijk feilloos Nederlands. De band zet daarop een snedige versie in van “It’s only rock’n’roll but I like it”. Een eerste absoluut hoogtepunt in de set volgt kort daarna met het prachtige, sereen gebrachte “Wild horses”. Luttele nummers ver, en Jagger heeft zijn jasje al meermaals aan en af gedaan.
The Rolling Stones laten voor deze “14 ON FIRE”-tour ook de fans voor elk optreden een song kiezen via hun website. Maar Jagger kondigt aan dat ze dat vanavond niet zullen doen. In de plaats daarvan willen ze een nummer opdragen aan Bobby Womack, de soullegende die vrijdagnacht overleden is. “It’s all over now” speelt de band, een cover van Womack, maar in 1964 is het voor The Stones hun eerste nummer 1-hit over het Kanaal.
“Ron wil je regenlaarzen zien”
Jagger strooit met bindteksten in het Nederlands, tot het bizarre “Ron wil je regenlaarzen zien” toe, als we dat goed begrepen hebben althans. En ook: “Proficiat met de Rode Duivels, hey”, zowaar. En dat “Sympathy for the devil” met stevige rode visuals wordt aangezet, in een sfeer van Bengaals vuur, is nog logisch. Maar dat Jagger net op dat moment plots een geel hemd aanheeft (en niet langer een paars), met een rode bontmantel en een zwarte broek, is wellicht helemaal geen toeval.
Ook Keith Richards krijgt zijn gloriemoment met twee nummers die hij zingt: “You got the silver” en “Can’t be seen”. Daarna zetten The Stones al gauw een striemende finale in met “Miss you”, met fantastisch baswerk van Darryl Jones. Ook “Keef” en Ron Wood wagen zich bij dat nummer samen met Jagger op de catwalk.
You can’t always get what you want
Een lang uitgesponnen versie van “Gimme shelter”, “Start me up”, “Sympathy for the devil” en “Brown sugar” zetten een krachtig orgelpunt achter de reguliere set. Indrukwekkend, als je bedenkt hoeveel hits The Rolling Stones dan ook nog op de bank kunnen laten zitten.
En net voor de bisronde gaan de hemelsluizen opnieuw open. “You can’t always get what you want”, moeten ook de weergoden denken, maar niemand merkt eigenlijk dat het regent. Die eerste bis, inclusief koor en een stukje Jagger op gitaar, was wat ons betreft het absolute hoogtepunt van het concert. “I can’t get no satisfaction”, brult de hele wei daarna mee, een logische afsluiter.
Wie weet was dit de laatste keer dat The Rolling Stones –intussen al ruim 50 jaar (!) bezig- in België te zien waren. Maar gemeten aan het spelplezier dat de heren er duidelijk zelf aan beleven, zou dat bijzonder jammer zijn. In elk geval hebben de kranig swingende Britten er alles aan gedaan om er een onvergetelijk concert van te maken. (vrt) foto Nnieuws
